हो, नौ लाख तर उदाए, धर्तीको आकाश हाँसेछ।
शरद लाग्यो बनमा, फुलले प्रीति गाँसेछ।
नजली यहाँ झिलिली, मनको तारा निभेछ।
गुराँस फुल्यो पहाडमा, मनको फुल झरेछ।
नसम्झ आज नेपाली, सन्चोले यहाँ बाँचेको।
काँडा कै माझ पहाडी, छैन र कहाँ हाँसेको…२।
सुनको सपना आँसुमा, किन हो बाँधील्यायौ नि।
घरको माया बिर्सेर, किन पो यहाँ आयौ नि…२।

हो, मुटुको रगत एउटै हो, पिरको वह बेग्लै छ।
हामीलाई यहाँ चिन्यौ कि, मनको चोट बेग्लै छ।
नियाली हेर हामीलाई, भिजेको छैन परेला।
आँसुले गह भिजाए, अरुले निर्धा सम्झेला।
बुझ्छ र कस्ले रोएको मुटुमा काँडा लिएर।
अरुका सारमा हाँसेको, आँसुका घुट्का पिएर…२।
पहाडी फुल नफक्री, किन हो चुँडिल्यायौ नि।
मनको आगो निभाउन, किन पो यहाँ आयो नि…२।

म दूर भएर के भो।
अभिषाप छाएर के भो।
यति रोए जिन्दगीमा, कि फेरी रोएर के भो।]...२
म दूर भएर के भो।

जति भावना छन सबै, रित्ता छन यति रित्ता।...२
ति जागरणका……, उत्साह छन रित्ता-रित्ता।
तिम्रो साथ छुटेर के भो, नयाँ हाथ पाएर के भो।
यति खोज्छु सम्झनलाइ, कि बिर्सिसकेर के भो।
म दूर भएर के भो।

आफ्नै यी धडकनहरु, भिन्न छन यति भिन्न।...२
बदलेछु म स्वयं नै, लाचार छु स्वयं चिन्न।
म उदास भएर के भो, म खुशी भएर के भो।
यति विरान जिन्दगी छ, कि विरानी आए के भो।
म दूर भएर के भो।