मान्छे कति सुन्दर हुन्छन, जति अगाडिका आँखा।
तैपनि मनले किन ठान्छ, कोही काखा कोही पाखा।

फूल भन्छ म कति राम्रो, खिल झिक्न काँडा नै चाहिन्छ।
आफु भित्रै जलिराखे, बाहिर के नै पाइन्छ।
जल्दाजल्दै डढेपछि, भित्रभित्रै बलेपछि।
नाथे आँखाले के देखोस, सबै धमीलो, कालो
अविरल, अनन्त, नराम्रो, कुरुप संसार।

बरु आँखा नहोस, आँसु नझरोस।
सबैलाई मनले छाम्न सकियोस।
दुइ बचन न्यानो मायाको।
आमाले जस्तै, बाड्न पाइओस।

कहिले मन बहेर जान्छ, सकिन्छ कि जसै।
बिहान उठ्दा काँधको भारी, हिजोको आज उस्तै।
छोरा छोरी देख्दा मलाई, संसार जिते झै लाग्छ।
खै के भन्या हुन, स्वर्ग भन्ने उ यहि छ कि, वहाँ छ।

रंगीचंगी दुनियामा, रंगकै ठुलो भाऊ छ।
आफ्नो रंग चिनौ हामी, तेसमै जीवनज्ञान छ।
रातो, निलो, हरियो, पहेलो,सेतो सबै ठिक छ।
कालो पनि ठिकै छ, कालो रंगमा त झन, जे पोते हुन्छ।